Ook aan dit avontuur komt een einde..

Maandag 21november.. een donkere dag. Ondanks dat ik niet thuis ben krijg ik mee wat er in mijn dorp gebeurd.. ongelooflijk wat er gebeurd is en zelfs nu ik vele kilometers verder ben voel ik wat voor grote impact dit heeft in Jubbega.. Lastig om dit neer te zetten maar het is nog lastiger vind ik om eroverheen te praten alsof er niks gebeurd is.. het heeft me namelijk ontzettend geraakt..
Ook hier in Italië wordt er een kaarsje aangestoken voor jou Ids..✨

Florence, zaterdag 26november. Florence wederom een liefdevolle stad, de vorige keer omdat er overal "free hugs" werden gegeven, vandaag omdat de stad kleurt. Een groot doek lag op een plein, ergens aan het begin van de dag een wit doek, nu een doek vol kleur en liefde. Kinderen die de dag van hun leven hebben omdat ze op de grond mogen schilderen, en volwassen die even stilstaan bij het leven, de wereld en de medemensen. Ik kan hier de hele dag wel naar kijken. Het doel hiervan is om te accepteren, accepteren dat Nee ook nee is.. Zulke acties zullen niet veel in de wereld veranderen maar zetten mensen wel aan het denken en laten eventjes zien hoe mooi de wereld ook kan zijn. I like it

Zaterdag 3december, wat een gezelligheid al die sinterklaasfoto's op facebook. Persoonlijk vind ik het altijd een onwijs gezellige sfeer. Vrolijkheid, gespannen maar ontzettend blije kinderen, huppelende pieten, pepernoten, cadeautjes en chocoladeletters. Helaas, dat sla ik even over dit jaar. In Duitsland wordt ook een soort van sinterklaas gevierd maar omdat ze hier met kerst extra uitpakken gaan wij gezellig koekjes bakken op 5december, maken we er toch een klein feestje van. 
Vandaag was er een hele andere speciale dag hier op de academy. Alle studenten van het eerste jaar moesten vandaag een eed van trouw aan Italië afleggen. Daar ging heel wat voorbereiding aan vooraf. Overal waar een nieuw laagje verf over gedaan kon worden was ook gedaan. Het gras lag er tiptop bij, de steentjes waren opnieuw gelegd, er waren nieuwe plantjes geplant, tribunes stonden klaar, hekken stonden klaar en de studenten en het korps oefenden iedere dag. Iedere dag zo rond een uur of 11:00 en omdat ik het vanuit mijn raam precies kon volgen voelde het daarom ook een beetje als een goedemorgen Sanne parade. Zo ging het ook iedere dag soms rond een uur of 16:00, ik weet dat ik een uitslaper ben maar 16:00 gaat wel een beetje ver. Gisteravond rond 23:30 was er nog een speciale parade en kwamen ze me goedenacht toeteren, goed opgevoed hoor die studenten van de marine! Maargoed genoeg flauwekul.. De vader van het gezin was al weken druk bezig met de voorbereidingen, voor hem was het natuurlijk een mega speciale dag als Admiraal want ook de minister van Defensie kwam langs. Geen idee wie dat was, ik ben absoluut voor het feminisme maar wanneer ik het woord minister hoor denk ik toch meteen aan een meneer, oké daar kom ik later op terug. 
De ceremonie begon 10:30 en omdat Giulia het meisje van 2,5 geen uur stil kon zitten ging die ceremonie aan mijn neus voorbij.
Elisa mocht samen met haar moeder naar de ceremonie, dat was natuurlijk een hele eer. Haartjes perfect jurkje aan, daar ging de kleine diva. Een half uur later stond ze alweer op de stoep "Das war Langweilig.." Haha.. arm kind. Ook had ik ondertussen Giulia's haren mooi gevlochten en zag ook zij er uit als een kleine diva, een half uur later zouden we namelijk allemaal opgehaald worden om de parade te bekijken. Ja die ene die ik inmiddels elke ochtend al had gezien maar de officiële was natuurlijk nog wel een beetje specialer. Dit keer konden de studenten die ik kende namelijk niet stiekem lachen of zwaaien.. Nee nee de armen en benen van iedereen gingen precies gelijk, hoofd een beetje scheef en gaan. Na de parade zijn we naar een grote zaal gegaan waar een buffet was voor alle "belangrijke" mensen.. ja uiteraard hoor ik daar ook bij hè. Veel handen geschud met allemaal mensen gekleed in chique pakjes, een lieve lach kregen ze dan ook van mij wanneer ze iets in het Italiaans aan mij vertelden. Zo'n lach van, ja precies of wat lief dankjewel. Op een gegeven moment toen ik naast de Admiraal, voor mij de papa van het gezin stond en we beide in kind in ons arm hadden kwam er een mevrouw aan. Mensen om ons heen begonnen foto's te maken, lief dacht ik. Ik snap dat het schattig is de admiraal en z'n dochter. (En de aupair natuurlijk) daar moet een foto van worden gemaakt! 
De mevrouw hield een praatje met de admiraal en vertelde hoe schattig de kinderen wel niet waren, toen kwam ze naar mij en zei ze iets van "Bellissima Signora" oeps daar ging iets mis dacht ik. Ik zag het in haar ogen in de ogen van de admiraal en zei ook in mijn ogen. Nee dat is niet mijn vrouw haha.. dat is onze aupair. "Ik dacht al, wat ziet jou vrouw er jong uit" zei ze. hahaha.. Een gesprekje in het Engels een hand en weer een tot ziens. Dat was de zoveelste van de dag en wederom geen idee wie deze mevrouw was. Er was een groot lopend buffet, ditmaal een letterlijk lopend buffet waar iedereen met een bord in zn handen stond te eten. Wij voegden er zelfs nog een kind aan toe, een bord en een kind en dat klinkt natuurlijk al impossible nou, ondertussen werden die hongerige meisjes ook nog gevoerd.. dat noem ik kunst. Langzamerhand werden de 2ninja's ongeduldig natuurlijk. Maar gelukkig de taart werd aangesneden, een mega taart ja echt een mega mega taart. Toen ze ook die op hadden viel er eentje in mijn armen in slaap en na een half uur de volgende in de armen van de moeder. Omdebeurt bracht ik ze naar de overkant waar het huis is, beide in bed. 
Ondertussen appte ik wat foto's naar het thuisfront en vertelde ik over de dag en dat de minister van Italië hier ook was. Siedo googelde en vroeg mij of het een mevrouw was? Ik had eigenlijk geen idee. De foto kwam me wel bekend voor maar misschien wel omdat ze op iemand lijkt. Toen de foto's van die middag binnen kwamen via mijn telefoon begreep ik pas waarom opeens allemaal mensen om ons heen foto's begonnen te maken. De mevrouw die dacht dat ik de vrouw van de admiraal was was de minister.. Ahaa.. Kan gebeuren.. Als ik dat had geweten had ik natuurlijk even een arm om haar heen geslagen op de foto, volgende keer beter! 

Pakjesavond, 5koekjebakkers zitten er rond de keukentafel. Druk bezig met figuurtjes maken van het koekjesdeeg met kerstmuziek op de achtergrond. Leuk! dat het in ieder land zo verschillend is qua tradities. Ik ga nu geen zwartepietendiscussie starten want die komt me letterlijk de strot uit.. dankjewel, die moest ik even kwijt.
In Duitsland komt St.Nicholas. Duitsland? Ja, de moeder is een Duitse en ze is dol op tradities, zo leuk! Pasen, kerst, verjaardagen, St. Nicholas alles krijgt net een beetje meer aandacht, ontzettend leuk om te zien hoeveel tijd en energie erin word gestoken om het speciaal te maken. Omdat kerst groot wordt gevierd met cadeautjes is 5december de dag om koekjes te bakken. Zo gezegd zo gedaan, inmiddels zijn de 15minuutjes om en is het tijd om de koekjes te versieren. Kleine sneeuwpoppen, sterren, kerstboompjes, hartjes, paardjes en kerstballen worden vrolijk gedecoreerd, dat ziet er gezellig uit. Een keer een andere sinterklaas, maar eerlijk is eerlijk het Nederlandse sinterklaasfeest blijft toch m'n favoriet! 

6december. Goedemorgen, of nouja inmiddels middag. Goed uitgeslapen dat wel. De kinderen zijn eindelijk weer naar school, dat werd tijd. 1week thuis omdat de ene met hoge koorts op de bank lag en de ander omdat al haar klasgenootjes er zo bij lagen. Je hoort wel vaker "de hele klas is ziek" dat zijn dan hooguit 2 of 3leerlingen maar bij de meisjes in de kindergarten was het echt zo. Giulia's hele groep was ziek en uit Elisa's klas ontbraken ook meer dan de helft van de klas. Het hangt nog een beetje hier in huis maargoed, de kids hebben weer even andere kinderen om zich heen en wat minder tijd om met elkaar te ruziën..  
Ik vervolg hierbij m'n goedemorgen/middag even want toen ik de deur uitstapte deze ochtend had zelfs St. Nicholas een cadeautje voor mij achtergelaten. Een bordje met een kerstman en chocoladekerstfiguurtjes. Op 6december huppelt die man van Nederland naar Duitsland en dit geval zelfs naar Italië om daar nog wat mensen blij te maken. Nou het is gelukt, de kindjes blij, Sanne blij, wat wil je nog meer!:)  

Jingle bells Jingle bells, klinkt er door het huis. Het is 8december en bijna kerst! Vandaag zijn de meisjes vrij van school en gaan we samen naar de kerstmarkt in het park! Wat een gezelligheid, een ijsbaan, kraampjes, zweefmolen, springkussens, een klein theater EN, het huis van de kerstman! 
Na 1 rondje zweven in de zweefmolen heeft Elisa het 2e kaartje al te pakken, tijdens het zweven was ze hoog genoeg om de bel te luiden dus rondje 2kon gemaakt worden. We vervolgenden de ronde over de markt en kwamen aan bij het podium waar een stukje werd opgevoerd door elfjes. En toen was het tijd om te schaatsen, ik had het de oudste namelijk beloofd. Beide meisjes schaatsen onder en gaan! Dat was makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard want ik zelf mocht de baan niet op. Handjes vast vanaf de rand en glijden maar. Elisa had het al snel onder de knie en als een pinguïn ging ze over de ijsbaan, zo ontzettend schattig! Ook Giulia ging hangend aan mijn hand voorzichtig de baan onveilig maken. Wat een lief gezicht! Na 40minuten stond de oudste nogsteeds te glunderen op de baan na vallen en opstaan. Dat laatste is niks voor haar en daarom was het zo onwijs leuk om te zien. Normaal als ze valt hoor je dat 2weken later nogsteeds maar vandaag werd er enthousiast geroepen, SANNE! Ik ben gevallen en het doet geen pijn!
Ook Giulia doet haar uiterste best en maakt een compleet rondje, met de zijwand stevig vast "schaatst" ze de hele baan rond. 
Langzaam schuifelt Elisa van kant naar kant en roept ze trots Sanneeee! Ich kann Schlittschuh laufen! Trots als een pauw :)
Schaatsjes uit en tijd om te knutselen. We worden vrolijk verwelkomd door elfjes en al snel zitten beide meisjes hun verlanglijstje te tekenen. Door aan een speciaal stuur te draaien vallen de tekeningen in een grote zak voor de kerstman. Op naar de volgende ruimte, ik heb ze weleens enthousiast gezien maar dit?! Is dat de echte?! Jaa daar zit de "echte" kerstman! Wauw, met een sprint slaan ze hun armen om hem heen en willen ze niet meer weg. Dit is echt een van de schattigste dingen die ik ooit gezien heb. Na wat fotootjes en knuffeltjes vervolgen we onze weg door het huis van de kerstman, we komen uit in de kamer van de elfjes waar druk geknutseld wordt. Prachtige kerststerren vol gliters nemen we mee naar huis, wat een leuke dag en wat een vrolijke kinderen! 

6:26, het is inmiddels zondag 11december en dit tijdstip zou een mooie tijd zijn om thuis te komen na een avondje stappen. Dat is nu niet het geval, de avond verliep niet zoals verwacht en inmiddels ben ik al vanaf 3:30 in het ziekenhuis. Tijdens het stappen is er iets flink mis gegaan en is de vriendin met wie ik opstap was opgehaald met de ambulance. Onwijs snel gingen we door de straten geen idee waar te zijn. Inmiddels zijn we 3,5 uur later en lijkt alles redelijk goed...
Ik zal niet verder niet in details treden maar het was in ieder geval een leermomentje.. Niet goed gegeten en een drankje te veel en je ligt in het slechtste ziekenhuis van Toscane. Fijn dat dat even verteld werd door een van de dokters, ik had hem nog niet eens kunnen aankijken en hij vroeg al hoe de ziekenhuizen in Nederland waren. Goed denk ik, vertelde ik hem, ik heb weinig ervaring met de ziekenhuizen gelukkig. Hij lacht en zegt; nou dit is het allerslechtste ziekenhuis van Toscane.. ik kijk hem raar aan en vraag waarom hij hier dan werkt. Ik hoop van hem te horen dat hij degene is die het verschil wil maken, maar helaas "ja dit was de enige plek waar ik werk kon krijgen" oké, bedankt voor deze informatie.. Buikpijn krijg ik ervan wanneer ik dit hoor.. moet ik haar hier laten terwijl de dokter al geen vertrouwen heeft in dit ziekenhuis?! Een grote wachtkamer waar ik tussen patiënten zat te wachten.. patiënten die aan het wachten waren voor hun afspraak maar geloof me of niet ook dit was de kamer van een oudere meneer die daar is bed lag en daar zijn bezoek opwachtte.. geen gordijntje om hem heen, niks. Dit was de ruimte waar patiënten binnen werden gebracht vanuit de ambulance, hopsa door de kamer van die oude meneer.. ik kon het eigenlijk niet geloven, maargoed.. zolang ik mijn vriendin weer mee kan nemen zoals ik haar ken vind ik het goed. Minuten duren uren en Ik wacht vol spanning op meer nieuws. Ik vraag aan dokters maar die negeren me een soort van omdat ze geen Engels spreken. Ik stuur wel iemand die Engels spreekt.. fantastisch, dat wordt tijd. Wanneer ik deze mevrouw vraag of er nieuwe informatie is over mijn vriendin en ik haar haar naam geef gaat ze gelijk naar haar toe, eindelijk dacht ik. Na 10minuten komt ze terug, ze loopt me straal voorbij, kijkt me geen seconde aan en gaat door met datgene waar ze mee bezig was.. toen ik na 1uur zelf maar een kijkje ging nemen was ze wakker en vroeg ze me of ze ook ergens naar het toilet kon. Opzoek naar dokters die me konden helpen, dat duurde in totaal zo'n 20minuten voor er eindelijk iemand kwam die ook daadwerkelijk kon helpen. Deze man rolde zonder ook maar een woord met ons uit te wisselen het bed naar de deur van het toilet en liep bij ons weg. Ik keek nog eens achterom om te kijken wat hij ging doen maar hij ging rustig door met waar die mee bezig was. Ik liep richting hem en een collega met wie die in gesprek was en keek ze vragend aan wat de bedoeling was? Ik bedoel het is niet dat ik hier ervaring mee heb.. de collega van hem vertelde; "she can go to the toilet?!" Oké.. Echt ik kon ze wel wat doen daar.. als je geen Engels spreekt kan gebeuren, maar het betekend niet dat je dan opeens niet kan communiceren. Ik had nog liever gewild dat die in het Italiaans of Arabisch tegen ons ging praten en nog makkelijker beeld het uit met je handen maar nee dat zat er niet in. Geen communicatie, we moesten zelf maar uitvinden hoe en wat. Het is allemaal goed gekomen en inmiddels was het ook al 11:15 en kwam de hostvader van mijn vriendin weer terug in het ziekenhuis, onze eerste onmoeting vond 4:00 eerder die nacht plaats. Niet de beste plaats en manier om elkaar te ontmoeten maargoed, het was niet anders. Rond 8:00 had die mij voor een ontbijt meegenomen naar een bar naast het ziekenhuis omdat ik nog wat uurtjes in het ziekenhuis voor de boeg had. Maar gelukkig 11:30 was het zo ver, ze mocht naar huis. Inmiddels nu ik dot schrijf fit en wel! Vreselijke happening maar om er nog wat positiefs uit te halen, het versterkte de vriendschap.

Het is alweer zondag 18december wat betekend, mn laatste vrije zondag hier in Livorno. Bizar hoe snel de tijd eigenlijk is gegaan, 3,5 maanden zijn omgevlogen.. dus her klopt "time flies when you're having fun" wat ik vandaag voor bijzonders op de planning heb staan? Niks.. de meisjes hebben dit weekend beide hun kersttheater van school en dat is dan ook het hoogtepunt van deze zondag. Gister heb ik al trots in de zaal gezeten tijdens het toneel van Elisa die de hoofdrol als Maria in het stuk had! Vandaag is het de beurt aan Giulia die als engeltje het podium gaat betreden. Ik ben benieuwd, ze zal vast enthousiast zwaaien en schreeuwen vanaf het podium.
Wat ik naast dat nog doe vandaag is me bezig houden met cadeautjes voor het gezin en mn vrienden die ik hier heb. Afscheid nemen is nou niet mn sterkste kant dus dat gaat nog wat worden.. maargoed, cadeautjes heb ik in ieder geval! Altijd leuk al zeg ik het zelf. 

Het is alweer zondag 18december en ja, mn allerlaatste vrije zondag hier in Italië. Bizar, hoe die 3,5 maanden zijn omgevlogen. Het klopt dus "time flies when you're having fun" Nu zul je denken, die gaat lekker nog een dagje naar de grote stad! Nee.. ik sta in het centrum van Livorno opzoek naar cadeautjes voor het gezin en de vriendin die ik hier heb.. Kijk, plannen dat kan ik wel, 3weken geleden stond het namelijk al op de planning, uitvoeren? Nee dat iets minder haha! Maargoed ik heb inmiddels gevonden wat ik zocht. Verder staat er vandaag nog wel wat speciaals op de planning! Beide meisjes hebben dit weekend hun kersttheater op school, gister schitterde Elisa op het podium en had ze de hoofdrol, ze was de kleine Maria. Vandaag is het Giulia's beurt, als een kleine ster maakt ze het podium onveilig! Gister zat ik al als een trotse moeder 2.0 in de zaal, en ook vandaag weer, ik kan je vertellen dit is een van de schattigste dingen die ik ooit gezien heb haha. En trots dat ze was! M'n zondagavond heb ik doorgebracht met een vriendin die ik hier gemaakt heb, leuk om hier mensen te leren kennen en een leuke tijd te hebben samen, maar daar hoort dan ook afscheid nemen bij.. niet mn sterkste vak. Maar gelukkig daarvoor heb ik nog één dag!

De allerlaatste dag als aupair hier in Italië! Een van de meisjes is ziek thuis, niet leuk natuurlijk maar ziek zijn is geen school dus, extra lang samen met Sanne! We spelen en beetje knuffelen een beetje en we kijken "Rudolph mit der rote nase" 
Toen de beide meisjes na een bad weer in opperste concentratie voor de televisie zaten ben ik naar Federique gegaan, een van de studentes van de academy! Door de vader van het gezin zijn wij in contact gekomen en het klikte ontzettend goed.. dus ojee, afscheid nemen. We zien wlkaar vast nog eens terug, na een knuffel en een bye was het tijd om weer naar huis te gaan, tijd om daar wat kinderen blij te maken. De keuken was leeg toen ik binnenkwam dus dat kwam goed uit, op ieders bord stond een cadeautje! En of ze blij waren, alle 4! :D
Na wat wijntjes en gezelligheid moest ik nog steeds een van de belangrijkste dingen doen.. het was inmiddels 22:00 en mn koffer lag nog netjes en leeg onder mijn bed te wachten. Hij mag nog iets langer wachten, op naar Natalja! Een andere vriendin die ik hier gemaakt heb. Een gezellig avondje hebben we er nog van gemaakt, ook zei was ontzettend blij met hetgeen wat ik haar had gegeven, van alle foto's en filmpjes die we samen hadden heb ik een filmpje gemaakt, en yes! Missie geslaagd, er werden wat traantjes gelaten. Toen ik de deur van de lift dicht deed voelde het toch heel raar. Ciao Bellaa, echode er door de gang. En weg was ik, op mn kraak fietsje terug naar de academy waar nog iets belangrijks op me te wachten stond, inpakken! Nou ook dat is gelukt. 3:26 stonden mn koffers ingepakt en wel klaar voor vertrek. 6:15 ging de wekker dus ik had nog precies 2 uur en 49minuten om te slapen.. ik wist dat ik daar spijt van zou krijgen om 6:15 maargoed.. Dat had ik dan ook toen ik wakker werd met het gevoel alsof ik pas net sliep, niet heel gek want dan was ook precies wat er was gebeurd. 7:15 stonden ik en mn koffers klaar om te gaan! Helaas, in de nacht was ook het andere meisje ziek geworden dus die bleven beide slapen.. Door de vader van het gezin werd ik naar het vliegveld in Pisa gebracht waar mn reis terug naar het koude Nederland ging beginnen. Inchecken maar! 23.2 kilo.. ja dat is te zwaar, u heeft geboekt voor 20kilo.. meen je niet. (Wist ik wel, kon het altijd proberen..) of ik dan ook 3,2 kilo in een andere koffer kon verplaatsen, als een boer met kiespijn vertelde ik hem dat dat wel mogelijk was.. mogelijk? Hallelujah.. ONmogelijk bedoelde ik.. hoe kan ik nu 3,2 kilo uit mn koffer halen? Als er nou 1zwaar ding in zat was dat natuurlijk mogelijk maar nee 3,2 kilo aan kleding toevoegen aan een handbagage koffer vol met schoenen? Oké, een half uur later en vraag me niet hoe.. het is gelukt.. 19,9 kilo stond er op de weegschaal.. daar wou ik wel even een complimentje van horen eigenlijk, ik heb ze namelijk 0,1gram  gespaard in het bagageruim. Als je wilt weten hoe ik het wel heb gedaan; het enige paar schoenen in die koffer propte ik in mn overvolle rugzak, dan waren er nog 2spijkerbroeken die ook nog wel ergens in mn rugzak een gaatje vonden, daarnaast heb ik nog wat toiletartikelen weggegooid en last but not least, een fotolijst waarvan ik deze ochtend eigenlijk al afscheid wou nemen heb ik eruitgehaald, in een tas gestopt en op de achterkant van mn rugzak gebonden. Creativiteit op de vroege ochtend! Deze fotolijst kreeg ik van de moeder, en toen ik hem kreeg waren mn gedachten al bij het inchecken. Dat gaat nooit lukken. toen ik haar vanochtend vertelde dat het echt niet ging lukken opende ze mn koffer en vond ze een perfect plaatsje.. dit weegt toch niks.. Niks kan je echt niet zeggen, elke gram is belangrijk voor mij haha... Maargoed zeg nooit nooit het is gelukt! 
Inmiddels is het 9:13 en vormt zich een lange rij achter het bordje "eindhoven" tijd om te boarden! 

Iedereen bedankt voor het lezen, ik ga op naar het koude Nederland opzoek naar een nieuw avontuur! 

Liefs Sanne