And so the new adventure starts.

Weer een nieuw avontuur, deze begint in Italië, Livorno om precies te zijn. Een prachtig klein plaatsje aan de kust van Toscane. Dit kan ik zeggen omdat ik goed gegoogeld heb naar de mooiste plaatjes uiteraard. Zelf kan ik mijn ervaring nog niet met jullie delen, wel over de marinebasis die werkelijk mega is. Gisteravond landde ik op het vliegveld van Pisa waar ik werd opgewacht door mijn "nieuwe familie" een vader, een moeder en 2super schattige meisjes van 2 en 4jaar oud. Beide spreken ze Duits&Italiaans en het is aan mij om daar nog een taal aan toe te voegen namelijk; Engels. Ze hadden dan de heenweg ook goed geoefend om
Het oudste meisje een Engels zinnetje uit te laten spreken. "Sanne!! Klonk er vrolijk, "Welcome to Italy" ze pakte mn hand en keek me aan met een grote glimlach. Dat gevoel was enorm bijzonder. Ik heb me de afgelopen maanden namelijk nergens druk over gemaakt zoals sommige andere mensen wel voor mij deden. Niet over de taal, over een "onbekend" gezin, over de plaats, over het werk of over rare dingen die me te wachten stonden. Maar er was één ding wat constant door mn hoofd ging, straks vinden de kinderen mij niet leuk, zijn ze heel erg verlegen, trekken ze zich heel erg terug of willen ze niets van me weten. Wanneer je zo ontvangen wordt is dat gevoel ook al lang weer verdwenen en kun je alleen maar een grote glimlach terug geven. 
Aangekomen in het huis lieten de kinderen enthousiast zien waar mijn slaapkamer was, de moeder verontschuldigde zich meerdere malen over de kamer. "Sorry, it isn't the nicest room.. Sorry!" Misschien niet groot en kleurrijk maar wel super schattig, en ik heb maar liefst 2badkamers. 
Op het bed was een hartje gemaakt van snoepjes, wanneer je ziet dat ze er echt iets aan hebben gedaan om je een fijn welkom te geven voelt het nog stukken beter. 
Die avond hebben we nog wat gegeten met zn allen en proostten we deze tijd in met een Gin-Tonic! 

De eerste dag brak aan en ik was benieuwd naar wat me te wachten stond. Vrolijk klonk er door de gang "Goodmorning Sanne" we gingen ontbijten en pakten direct onze zwemkleding, de zee wachtte op ons. 
Met de auto gingen we richting de zee, wat eigenlijk heel erg gek was omdat die op loopafstand is. Maar omdat er op de Marinebasis bepaalde plekken zijn waar alleen de studenten mogen komen moet je alsnog een stukje omrijden. 
Het was een afgezet strand voor mensen van de marine of familie van de werknemers. Iedereen begroette ons, de strandwacht stond op en zette de strandbedjes voor ons klaar, laat de zon maar schijnen! 
Na een aantal zandkastelen, slokken zout water, krabben, iniminie slakjes en zonnebrand momentjes waren de kindjes moe en vielen ze in slaap. We gingen naar huis en na een aantal uurtjes niks gedaan te hebben vertrokken we naar het park. 
Waar we ons de hele namiddag hebben vermaakt, aangekomen bij het huis was het tijd voor een koud Italiaans biertje vertelde de moeder. Okéoké, je moet die Italiaanse tradities maar volgen hè. 

Ook kwam er een begin aan dag 2, er kwam een ex buurmeisje langs om met de kinderen te spelen. Toen besefte ik hoe vervelend het moet zijn voor mensen die geen fries verstaan.. Dat arme meisje probeerde me allemaal leuke dingen te vertellen en ik begreep er echt helemaal niks van, ik knikte maar wat en soms kwam er een "si" tussendoor.. Geen idee waarop ik dat antwoordde,
Misschien vroeg ze of ze een glas wijn mocht drinken.. Ik had werkelijk geen idee. De moeder kwam weer thuis en er kwam een vriendin van haar met 3kinderen voor de lunch, het leek wel de sound of music.. Het broertje van het meisje was inmiddels ook aan komen waaien en zo waren er 7kinderen, 7kinderen die ik niet begreep.. Als dit maar goed komt haha! De muren staan er nog en de kinderen zijn nog in goede staat dus in dat geval zeg ik "missie geslaagd" Toen ze bijna toe waren om die missie als "niet geslaagd" te laten beëindigen zijn we naar het park vertrokken waar we uren zijn gebleven, waar ik tientallen keren in een boom moest klimmen omdat het 4jarige aapje niet verder durfde en dan toch nog 10keer de boom in klimmen hè. 
Na zwarte modder handen, de haren gedecoreerd met vanille ijs, tienduizend muggenbulten en 2 fietsjes in mn handen gingen we maar weer richting huis. Zo grappig altijd dat kinderen zweren dat er bepaalde dingen altijd mee MOETEN, we hebben er om gelachen op de terugweg. "I'm happy that they used there bikes the whole day" hahaha.. Not! Hopelijk hebben ze er van genoten die 5minuten.
We proosten op deze dag met een wijntje, inmiddels kan ik uit eigen ervaring met jullie delen dat Livorno een prachtig stadje is. Veel heb ik nog niet gezien maar ik geniet inmiddels van een moijito met uitzicht op de zee. Vervelend hoor Italië..